9 t/m 25-11 Bloemhof Zuid Afrika Bloemhofdam WK Feedervissen

De laatste Internationale wedstrijd van dit jaar was tegelijkertijd een van de belangrijkste, het WK Feedervissen. Zouden we onze vorig jaar gewonnen wereldtitel dit jaar hier onder deze totaal andere omstandigheden weten te verdedigen?
We gingen er in ieder geval helemaal voor met een voorbereiding van twee weken. Wat dat betreft konden we ons in ieder geval nooit iets verwijten.

Het werden twee bijzondere weken! Prachtige weken ook op zich waarin iedereen zich “uit de naad heeft gewerkt” voor een goed resultaat.

We hadden alles vooraf super geregeld en ook de Zuid Afrikaanse organisatie liet zich zien van zijn allerbeste kant.
Bij aankomst van ieder team was er iemand aanwezig om van alles te regelen zodat iedereen zo snel mogelijk de reis naar Bloemhof kon beginnen.
Ook voor ons stond men te wachten en binnen een uur na aankomst stonden we met al onze spullen in het huis van Werner Lubbe, een goede kennis die de huurauto’s had geregeld voor ons en die vlakbij het O.R. Tambo vliegveld van Johannesburg woont.
Na even wat papieren invullen ging de reis vandaar naar Heidelberg aan de andere kant van de stad voor het ophalen van voer en allerlei materiaal dat we zouden lenen zoals viskisten en dergelijke.
Na nog een snel “Wimpy” ontbijt snel op weg naar Bloemhof waar we uiteindelijk na een reis van in totaal ruim 24 uur tegen de avond aankwamen bij onze verblijfplaats Plek Vanni Visarend.
Ik wist het al want ik was hier al eerder geweest, ik denk dat iedereen het er wel over eens was dat dit een echt paradijsje was langs de oevers van de Vaal rivier, net onderstrooms van de Bloemhofdam. Net bovenstrooms van die dam lag het wedstrijdparkoers. In de tuin van ons verblijf konden de liefhebbers dan verder vissen na terugkomst van een trainingsdag. De grootste gevangen meerval hier was net aan 14 kilo. Mooi visje om met een feederstokje te vangen.

De eerste oefenweek verliep wisselend. Het was bijzonder moeilijk om geschikte visstekken te vinden want er stond amper water. We hadden enkele hele leuke dagen en ook enkele frustrerende dagen. Op de ondiepe stekken was amper te vissen door de toen constant aanwezige wind die het water gigantisch opstuwde. Er was wel vis maar die verdween zodra er teveel waterbeweging was.
Ik was dan ook uiteindelijk blij dat de eigenlijke trainingsweek begon.

De officiele trainingsweek verliep ook niet helemaal probleemloos. Er was nu veel minder wind vaak en ook was er in het begin van de week amper vis op het visparkoers. Hoe kon zoiets ook op zo’n groot water?
Wel kon je zien hoeveel vis hier eigenlijk op dit water zit. Met een verrekijker kon ik prima het gehele stuk water overzien vanaf onze visplekken tot aan de dam. Het was gewoon ongelooflijk hoeveel karpers je zag springen zo. Werkelijk duizenden en duizenden. Ik heb nog nooit meer springende vissen gezien in mijn leven.

Je kon ook meteen het grote probleem hier bedenken. Met onze voerkorfjes konden wij nooit genoeg voer in het water krijgen om al die vissen ooit aan te lokken en geinteresseerd te houden.

In het begin van de officiele trainingsweek werden de meeste vissen die gevangen werden vooral ver uit de oever gevangen. Wij hebben bovendien zowieso allemaal een “visachtergrond” waarbij het vissen op afstand en in ieder geval het vissen op grotere afstand dan de “buren” een grote rol speelt. Fout hier, zo zou achteraf blijken.

Pas tegen het eind van de trainingsweek werd er meer vis gevangen en toen ook niet echt overal.We troffen het daarbij niet echt met onze lotingsvolgorde. Bijna altijd werd elders op het parkoers veel meer gevangen.
Geen probleem normaal, helemaal niet zelfs, maar hier wel. Wij moesten simpelweg vooraf zoveel mogelijk vis aan de haak zien te krijgen om meer ervaring te krijgen hier.
Het vangen van de karpers hier was namelijk in werkelijk niks te vergelijken met de karpervisserij op de wateren in ons land.

Net als twee jaar geleden tijdens het Dames WK hier pasten alle bezoekende teams zich aan de lokale situatie aan voor wat betreft hun aanpak. Dat betekent hier “geurtjes en kleurtjes”. Wat een gifmengers heb je hier!

Het werd uiteindelijk een best mooi WK waarbij best goed werd gevangen en ook een met een frustrerende afloop voor ons.
We hadden een dramatische eerste wedstrijddag, zo simpel is het. We stonden daarna 10e en meteen waren we kansloos voor prolongatie van de titel.
Bij dit soort visserij bleken we niet helemaal goed genoeg. Geen schande, alle landen die het beter deden waren landen die veel ervaring hadden met het vangen van karpers op natuurlijke wateren. Ik kon het op zich dan ook best plaatsen allemaal maar goed.

Het enige dat we nog konden doen was onszelf revancheren met een goede tweede dag. Dat lukte nog bijna ook. Met een tweede plek in het dagklassement van die dag deden we het best goed maar zoals gezegd was het kalf inmiddels verdronken en zoals alle punten in elkaar schoven zat er niet meer in dan een uiteindelijke zevende plek in het eindklassement.

Natuurlijk was dat een teleurstelling zoals ik er daarvan dit jaar al heel wat heb meegemaakt. Dit was echter anders gewoon. In het dobbervissen vind ik ons land een goede subtopper maar in het feedervissen ben ik ervan overtuigd dat we echt top zijn, tezamen met nog enkele landen. De verwachtingen vooraf waren dan ook aanmerkelijk hoger gespannen.

Het is gewoon niet anders. Ik kan en wil helemaal niemand ook maar iets verwijten. Iedereen heeft zijn stinkende best meer dan gedaan en dit is wat het was hier. Het is niet anders en ik ben ervan overtuigd dat we de komende jaren nog wel een keer worden beloond voor al die inzet. Dat kan gewoon niet anders.

Zuid Afrika won hier op beide dagen en is dus de terechte winnaar. In alle vakken die ik heb gezien viste men nooit verder dan hooguit 35 meter, wat er ook om hen heen gebeurde. Men beheerste deze specifieke visserij gewoon het best van alle deelnemende teams. Petje af!

Ik sprak na afloop met de nieuwe Individuele Wereldkampioen Jumbo Willemse die me vertelde dat hij in de aanloop naar deze wedstrijd zo´n 3000 inworpen gemaakt had. Dat zijn er heel veel!
De overwinning heeft men dan ook niet bepaald gestolen. Ik weet hoe lang dit kampioenschap al in de Zuidafrikaanse hoofden speelde, men was er twee jaar geleden al mee bezig toen ik hun selectiewedstrijden zag. Toen viel Jumbo me al op en bepaald was dat niet alleen door zijn postuur.
Jumbo is een van de beste `bankhengelaars` van Zuid Afrika, zo niet de beste en is als zodanig dan ook een bekendheid daar. Het `bank angling` is wel te vergelijken met ons feedervissen dus voor dat soort vissers is de overstap snel gemaakt. Jumbo was een van de eersten en geloof me hij is bepaald geen prutsvisser. Best mooi om hem hier te zien winnen nu het toch niet aan ons was deze keer.

Tot slot nog een speciaal woord van dank aan sponsor Geert Pakvis van Verpa Groundbaits. Ons team had met hem een geweldige sponsor hier. Geert maakte de gehele trip mee en beter had hij niet voor ons kunnen zorgen. Zoals gezegd, een geweldige sponsor en ik had graag met name voor hem een mooiere beloning gezien in de vorm van een betere uitslag. Dit is echter wedstrijdvissen, een sport waarbij resultaten uit het verleden absoluut geen enkele garantie vormen voor wat dan ook. Gelukkig weet Geert dat ook. Zo zullen er ook heus weer betere tijden komen. Nogmaals, dat kan bijna niet anders!